Skata og friðarjól

Það er allt búið að ganga rosalega vel hjá litlu familíunni upp á síðkastið. Við fórum með Særúnu í skoðun og fékk hún tvær sprautur og var skoðuð af barnalækni. Barnalæknirinn pantaði svo tíma í hjartaómskoðun, því henni fannst hún hafa heyrt einhver aukahljóð þegar hún hlustaði á hjartsláttinn hjá henni. Það þurfti samt ekki að þýða að það væri eitthvað að. En við fengum þó tíma hjá lækni í bænum nokkrum dögum seinna. Við fórum á Læknastöð Vesturbæjar og læknirinn þar skoðaði hana vel og sagði svo að hún væri bara stálhraust. Það komu að vísu einhver aukahljóð þegar hann hlustaði á hjartsláttinn hjá henni, en líkt og barnalæknirinn, sagði hann að það væri allt í lægi og við þurftum ekkert að fara að missa svefn yfir þessu.
Eftir læknatímann kíktum við aðeins á Sigga og Nooru. Ég skutlaði Tomma og Sigga síðan á Kringlukránna og við Særún kíktum til Hörpu. Hún býr nú við hliðina á leikskólanum sem ég vann á í fyrra, svo ég ákvað að labba þar aðeins í gegn þegar við vorum að fara.
Nokkrum dögum síðan fórum við í jólaboð hjá Bjössa frænda. Reyndar voru þetta "Litlu Jól Hennar Hátignar" því María frænka var á landinu þá og var búin að ákveða að vera úti í Dubai um jólin. Þess vegna var um að gera að hafa smá jólaboð á meðan hún væri hér.
Allir voru gríðarlega duglegir að skiptast á að halda á Særúnu. Það var eiginlega bara rifist um það að fá að vera með hana! María gaf henni að borða og sýndi henni myndbönd á símanum sínum sem hún hafði tekið upp á djamminu kvöldið áður. Það var víst mikið sungið og haft mikið gaman, og Særúnu fannst bara gaman að sjá allt stuðið.

Ég, Tommi, María og Kjartan sátum og spjölluðum þar til klukkan var að verða tvö. Særún var náttúrulega sofnuð og laggði sig bara í bílstólnum þangað til við fórum heim til langömmu og langafa á Grásteini.
Ég talaði við pabba um daginn og það er búið að fá flugmiða fyrir okkur fjölskylduna út til Noregs þann 19. janúr 2015. Pabbi og Sössa eru nefnilega að fara að gifta sig 23. janúar og að sjálfsögðu þurfum við að mæta þangað. Tommi verður úti í eina viku, en við Sæja Sjöfn ætlum að fá að vera í aðeins lengra fríi.
Við fórum í skötuveislu á Grásteini um síðustu helgi. Í fyrra var fyrsta skiptið sem ég prófaði skötu, hún hún var nú bara allt í lagi. Ég komst í gegnum hana í þetta skiptið með smá hjálp frá herra jólaöl og fröken appelsín. Við borðuðum síðan aftur skötu á Þorláksmessu og mér fannst mun erfiðara að komast í gegnum einn disk af því. Enda fékk ég smá jólatuborg til að skola því niður.
Það vilja margir meina að skatan komi í veg fyri það að maður fái kvef. En djö..andsk..helv..bölv.. kjaftæði sem það er! Áður en ég fór í skötuveisluna var ég ekkert kvefuð, enginn hósti og ekkert nefrennsli. En eftir skötuveisluna hef ég orðið veikari og veikar með hverjum deginum sem líður. Ég tók nú þátt í jólagleðinni í gær, þó ég hefði helst viljað vera bara sofandi uppí rúmi allt kvöldið og sofa þessi veikindi úr mér. En það þurfti nú einhver að opna pakkana hennar Sæju Sjafnar og ekki ætlaði ég nú að leifa Tomma að opna alla pakkana. Ég er þó búin að drekka helling gaf soðnu vatni (með sykri), taka hóstastillandi töflur og sprauta einhverju nefspreyi upp í nasirnar á mér, og ég er nú orðin aðeins skárri í dag heldur en í gær. Enda ætla ég að halda áfram í soðna vatninu í allan dag!
Að lokum viljum við fjölskyldan óska öllum gleðilegra jóla og þökkum allar samverustundirnar á árinu sem er að líða. Hlökkum mikið til að fara að búa til nýjar, frábærar minningar fyrir árið sem er að ganga í garð.

Ekki er allt sem sýnist

Þegar ég var lítil fór ég oft í heimsókn til móðurafa míns, og gisti hjá honum oftar en einu sinni. Hann hefur alltaf verið mjög góður og elskulegur við okkur krakkana og viljað allt fyrir okkur gera. En hann er þó ekki allur þar sem hann er séður.
Fyrir svolitlu síðan vorum við fjölskyldan að horfa á sjónvarpsþáttinn Málið á Skjá Einum. Þátturinn þetta tiltekna kvöld fjallaði um barnaníðinga. Nokkrum dögum síðar ákvað móðir mín að tala svoldið alvarlega við mig og systur mína. Við fórum inn í herbergið mitt þar sem mamma og stjúp faðir minn sögðu okkur lítt skemmtilega sögu.
Þegar móðir mín var einhvers staðar á aldrinum tíu til ellefu ára var brotið á henni kynferðislega. Ekki nóg með það, heldur var afbrotamaðurinn faðir hennar.  Ég veit ekki hversu oft það var, eða í hversu langan tíma það stóð yfir, en þó það hefði bara verið einu sinni, er það alveg nógu slæmt. Og móðir mín var víst ekki sú eina sem hann braut á. Hann hafði líka brotið kynferðislega á systur móður minnar, og allavega tveimur af sínum eigin systrum.
Annað áreitamál kom upp innan ættarinnar um svipað leiti og móðir mín sagði frá ölllu saman. Fyrverandi maður einnar frænku minnar var kærður af, að ég held, sex eða sjö konum á Þingeyri, fyrir kynferðislegt áreiti á þeim, en það átti að hafa átt sér stað á meðan þær voru börn.
Mér finnst ömurlegt að þurfa að hugsa til þess að svona lagað skuli vera innan ættarinnar. Og enn ömurlegra þegar ég hugsa til þess að móðurafi minn skuli vera kynferðisafbrotamaður. Þessi mál hafa sundrað upp ættinni. Margir innan ættarinnar gera ekki annað en að rífast endalaust um þetta á facebook. Sumir vilja halda því fram að þetta séu allt saman lygar og það sé bara verið að reyna að sverta mannorð manneskjunnar. Aðrir vilja halda því fram að þetta hafi allt gerst.
Persónulega trúi ég þeim ásökunum sem hafa verið lagðar á þessa menn. Ég er ekki að fara að draga frásögn móður minnar í efa. Þegar hún sagði okkur systrunum frá þessu, áttuðum við systir mín okkur á því að hegðun afa gagnvart okkur hafi ekki alltaf verið jafn siðsamleg, ef svo má að orði komast, og við töldum á þeim tíma.
Ég átti það til að sitja oft í kjöltunni hjá afa, sem og mörg börn gera og það er svosem ekkert athugavert við það. En þegar hann fór að þrýsta manni fast að sér, þegar maður þóttist ætla að standa upp og leika sér, og strjúka lærin á manni svo enginn sæi til, fóru einhverjar bjöllur að hringja í hausnum á manni. En ég fyrir minn part gerði mér aldrei almennilega grein fyrir þessu, þ.e. ekki fyrr en móðir mín talaði við okkur systurnar og við fórum aðeins að hugsa til baka og pæla í þessu.
Ég hef umgengist afa minn eftir að þetta mál kom upp. Ég fer enn í heimsókn til hans og borða hjá honum þegar hann býður mér í mat. En systir mín vill engin samskipti hafa við hann, og ég ásaka hana ekkert fyrir það. Móður minni hefur líka alltaf liðið hálf óþæginlega í kringum hann, en hún leifði honum þó að kynnast okkur krökkunum, og henni datt ekki í hug að vera að segja okkur þetta þegar við vorum yngri, og þar með skemma sambandið okkar við afa. En þegar þessi mál komu upp á yfirborðið í fjölskyldunni, taldi hún að það væri best að við myndum heyra þetta beint frá henni, frekar en að sjá einhverja umfjöllum um þetta á netinu og skilja ekki af hverju það væri verið að tala svona um afa okkar. Enda vorum við orðnar nógu gamlar til að heyra þessa frásögn og skilja hana og afleiðingarnar sem hún hafði í för með sér.
Móðurafi minn getur ekki hitt jafn marga innan fjölskyldunnar núna og hann var vanur, og þeir sem hitta hann gera það ekki nærrumþví jafn oft. En þetta er bara eitthvað sem hann verður að sætta sig við. Maður þarf að taka afleiðingum gjörða sinna, sama hversu leiðinlegt og ömurlegt það gæti verið. Mér myndi til dæmis aldrei detta það í hug að skilja dóttur mína eina eftir í hans umsjá. Ég einfaldlega get ekki treyst honum til þess að vera einn með hana. Eins ömurlegt og harkalegt það er að þurfa að koma svona fram við afa sinn, þá verðu það bara því miður að vera þannig, svo ég geti tryggt öryggi dóttur minnar.
Ég veit ekkert hvort hann hefur gert eitthvað af sér upp á síðkastið eða ekki, en þetta er áhætta sem ég er einfaldlega ekki fús til að taka. Hann verður bara að sætta sig við það, að þegar maður gerir svona hluti, missir maður gríðarlegt traust hjá þeim sem eru manni næstir.
Ég veit heldur ekki hvort að hann eigi eftir að lesa þessa færslu, og þá hvort hann vilji nokkurn tíman tala við mig aftur, þegar hann er búinn að sjá hvað mér finnst um þetta. En mér finnst bara eins og ég verði að segja frá þessu. Ég tel, að ef maður viti af svona afbrotamönnum, sé maður skyldugur til þess að segja frá, þó svo það sé ekki nema til þess að tryggja öryggi sinna nánustu.

Að lokum vil ég engin helvítis skítköst af því sem ég er að skrifa í þessum pistli. Þetta er einfaldlega bara mín skoðun á þessu máli og mér finnst ég hafa allan rétt til þess að tjá mig um þetta mál.

Eins árs samband og flutningar

Fyrsta nóvember áttum við Tommi eins árs sambandsafmæli. Til að halda upp á það fórum við út að borða á Hótel Selfoss, en á meðan var Særún Sjöfn í pössun hjá ömmu og afa á Hellu. Á hótelinu fengum við okkur humarsúpu í forrétt, og svo nautasteik í aðalrétt. Humarsúpan var svo þung í magann að ég átti erfitt með að klára steikina. Sérstaklega þar sem hún kom svo fljótt á eftir súpunni, við höfðum rétt svo tíma til að stökkva út að reykja í millitíðinni, og þegar við vorum komin inn aftur voru steikurnar komnar á borðið. Við vorum svo búin á því að við slepptum eftirrétt en fórum frekar í Hornið og keyptum smá laugardagsnammi, sem við reyndar borðuðum ekki fyrr en daginn eftir, en það er annað mál.
Á meðan við vorum að borða steikina kom fjölskylda með lítið barn með sér, og í hvert skipti sem það byrjaði eitthvað aðeins að kvarta, leit ég á gólfið við hliðina á borðinu til að gá hvort að þetta hefði verið Særún að kvarta úr bílstólnum. Ég er orðin svo vön að hafa hana hjá mér öllum stundum, að það var svo skrítið að geta farið út að borða án þess að hafa hana með. 
Á miðvikudaginn komum við Særún Sjöfn norður á Akureyri, með flugi. Ég var orðin skíthrædd um að hún myndi gráta allan tímann á meðan við værum í loftinu, en þótt ótrúlegt sé, þá svaf hún bara. Við mættum svolítið snemma út á flugvöll. Særún svaf til svona korter í tvö, en þá vakti ég hana og gaf henni að drekka. Hún fékk síðan smá quality time með pabba sínum áður en við fórum út í vél. Þegar út í vél var komið byrjaði hún aðeins að láta heyra í sér, en um leið og vélin laggði af stað út á flugbrautina sofnaði litla skvísan og svaf af sér alla ókyrrðina í loftinu. Rétt áður en vélin fór að lækka flugið vaknaði hún í svona fimm mínútur, spjallaði aðeins við mömmu sína, en sofnaði svo strax aftur þegar vélin fór að lækka flugið. Svo þegar flugvélin var búin að stoppa fyrir utan flugvöllin, þá var mál að vakna aftur. Alma kom og sótti okkur út á flugvöll, og þegar við komum heim til ömmunnar var sko löngu kominn tími til að fá smá að drekka, og drakk hún í allavega hálftíma.
Stuttu seinna kom amman heim úr klippingu og ég gat farið að byrja að pakka. Ég notaði miðvikudagskvöldið, mest allan fimmtudaginn og föstudaginn til að pakka, og náði svo að klára það allra síðasta í gær. Gríðarlega mikil vinna, en núna er þetta allt komið og ég á bara eftir að þrífa niðri. Þvílíkur léttir sem það er að vera búin að þessu öllu! Í fyrramálið koma svo menn frá Landflutningum og hjálpa mér að setja dótið upp á bretti og út í bíl. Þeir fara svo með það suður og Tommi og afi hans fara svo og ná í það allt saman í bæinn. Við Særún eigum svo pantað flug klukkan átta annað kvöld. Og þá getum við loksins tekið því rólega þegar við komum heim annað kvöld. Allt dótið komið suður og þurfum þá bara að finna okkur litla íbúð á Hellu.
 Ég er eiginlega alveg hætt við þessa draumóra um að fara aftur í háskólann og læra fornleifafræði. Það er því miður enga vinnu hægt að fá í þeim geira hérlendis, og svo er ekki hægt að taka neitt af þessu í fjarnámi þannig að ég þarf að vera stanslaust í skóla í sex ár og vera á námslánum allan þann tíma, og það kemur einfaldlega bara ekki til greina.
Þess vegna hef ég ákveðið að fara frekar í sálfræði. Það er nám sem ég get tekið í fjarnámi og get þá líka verið í vinnu. Þá þarf ég ekki að taka nein andskotans námslán og standa í einhverjum helvítis skuldum og afborgunum við LÍN það sem eftir er af lífinu. Ég held síðan að þegar ég er búin með námið vilji ég vinna með börnum, sama hvort það sé innan leikskólakerfisins eða barnaverndarstofnun.. svo lengi sem vinnan mín snúist um að hjálpa börnum sem eiga í einhvers konar vanda, sama hvort sá vandi sé aðeins innra með barninu eða yfirgnæfandi á heimili þess.
Það verður svo gott að komast heim á Hellu og geta tekið því rólega á næstunni. Þessir flutningar eru alveg að gera út af við mig. Sem betur fer er Særún svo vær að hún getur verið mest allan tímann bara hjá ömmu sinni og haft það kósí á meðan ég geng frá öllu.

Fæðing Særúnar Sjafnar

          Klukkan var hálf níu að kvöldi fimmtudagsins 11. september þegar ég byrjaði að fá verki. Þegar klukkan var rétt rúmlega níu ákváðum við að fara að koma okkur upp á sjúkrahús, en ég átti pantaðan tíma í gangsetningu klukkan tíu um kvöldið. Þegar þangað var komið var ég látin leggjast í sjúkrarúm og ljósmóðirin sem var á vak, kom og mældi hjá mér blóðþrýsting og gáði að útvíkkuninni. Ég var bara komin með einn í útvíkkun svo hún gaf mér deyfisprautu í lærið og sagði mér að reyna að sofna. Tommi fékk líka rúm og lagði sig við hliðina á mér. Ég náði rétt aðeins að dorma þegar mér varð óhemju illt í maganum og byrjaði að kasta upp. Þá var klukkan einhverstaðar á milli ellefu og tólf. Þegar klukkan var rétt að verða fimm var ég færð yfir á fæðingarstofuna þar sem svæfingalæknirinn kom og gaf mér æðalegg og meiri deyfingu. Hann sagði þó að þetta hefði ekki verið mænudeyfing, en eitthvað annað sem ég hreinlega bara man ekki hvað átti að heita. Þá fyrst náði ég eitthvað að sofna, en fram að því var ég búin að vera með gríðarlega verki og ældi og ældi eins og enginn væri morgundagurinn.
          Klukkan átta um morguninn voru svo vaktaskipti hjá ljósmæðrunum, en áður en sú sem var búin að vera yfir nóttina fór, kíkti hún á útvíkkunina og þá var ég enn bara komin upp í einn og hálfann sentimetra. Hún ákvað þá að sprengja belginn til að reyna að hrinda þessu eitthvað af stað. Frá því fimm um nóttina og til svona níu/tíu um morguninn hafði ég fengið um fimm deyfingasprautur í æðalegginn. Mamma kom einhventíman um morguninn, en ég hef ekki hugmynd um hvenær það var, og man satt að segja sára lítið eftir því þegar hún kom, en man þó það að ég bað hana um að koma með tannbursta handa mér, því ég var búin að æla svo mikið yfir nóttina og varð að fá að tannbursta mig. En fékk þó ekki að gera það fyrr en löngu eftir fæðinguna.
          En hvað um það, þegar ljósmóðirin sprengdi belginn fór loksins eitthvað að gerast. Hríðirnar urðu tíðari, verkirnir urðu meiri og ég var að farast út þreytu, enda sofnaði ég inn á milli hríða því ég einfaldlega gat ekki haldið mér vakandi lengur. Þegar ég var svo loksins komin upp í tíu sentimetra útvíkkun, þurfti nýja ljósmóðirin að vekja mig. Nú var sko kominn tími til að rembast. Ég hélt í hendina á Tomma og mömmu og hélt nokkur skipti að ég væri í alvörunni við það að kreista þær af, ég hélt svo fast á meðan mestu verkirnir voru. Ég man eftir því að ég þurfti gríðarlega mikið að kúka á meðan ein hríðin gekk yfir og ljósmóðirin sagði við mig að ég ætti bara að gera það í rúmið og hún myndi svo taka það strax og henda því. Mér leist hins vegar alls ekkert á það. Ég ætlaði bara að standa upp og rölta á klósettið og skila mínum saur þar, takk fyrir pent, og fannst heldur ekkert athugavert við það. En fattaði síðan þegar ég fékk næstu hríð að ég hefði aldrei getað staðið upp úr rúminu, hvað þá röllt bara sísvona yfir á klósettið.
          Þegar ljósmóðirin svo sagði við  mig að ég ætti bara eftir að rembast einu sinni í viðbót, fannst mér ég ekki geta meira. Ég var svo búin á því, bæði á líkama og sál, að ég sagði við hana: "Nei ég get þetta ekki, þetta er búið, ég er farin." Og þá kom síðasta hríðin. Ljósmóðirin sagði mér að byrja að rembast og ég gerði það, alveg af fullum krafti og öskraði svo hátt að ég heyrði ekki í neinum öðrum en sjálfri mér. Svo segir ljósmóðirin mér að hætta að rembast í smá stund, en halda barninu inni í svona tíu sekúndur og rembast svo aftur af fullum krafti. Þessar tíu sekúndur voru þær erfiðustu sem ég hef upplifað, og ég var ekki langt frá því að sparka í andlitið á ljósmóðurinni, ég var svo reið við hana að leifa mér ekki bara að klára þetta. Svo fékk ég aftur að rembast og þessi pínulitla elska var komin í heiminn klukkan 11.03 að morgni föstudagsins 12. september 2014.
          Það að fá dóttur mína í hendurnar, var besta tilfinning sem ég hef nokkurn tíman upplifað. Hún var sett beint á brjóst, og við Tommi grétum af gleði. Hann þó meira en ég því ég var svo uppgefin eftir alltsaman að ég hafði varla orku til þess að kreista fram gleðitár.

          Ljósmóðirin skoðaði mig alla eftir fæðinguna og sagði svo við mig að allt væri í lagi og ekkert þyrfti að sauma, og djöfull sem ég var fegin fyrir það. Þegar hún var búin að drekka smá var hún viktuð og mæld. Hún var ekki nema 47 sentimetrar og 13 merkur, með rautt hár og dökkblá augu. 

          Ég gekk með hana tólf daga fram yfir settan dag og voru neglurnar á henni orðnar frekar langar. Hún var öll slétt og fín þegar hún fæddist en þó var eins og hún væri með auka lag af húð á bæði höndum og fótum. 

          Hún fékk allnokkrar heimsóknir fyrsta daginn. Helena amma og Karen frænka höfðu ákveðið að leggja af stað norður föstudagsmorguninn, og voru þau búin að leigja íbúð á Akureyri yfir helgina, en Guðmar afi kom svo með flugi á laugardeginum, svo það má segja að sú litla hafi alveg komið eftir pöntun. Hafrún amma kom líka aftur seinna um daginn og Styrmir, Sunna og Grímur komu með. Hrönn frænka kíkti líka og svo kíktu Hafrún amma og Óskar afi aftur um kvöldið, svo ég hafði ekki beint allan tímann í heiminum til að leggja mig þann daginn.

          Laugardagsmorguninn var ég svo fara yfir þetta allt saman í huganum, hvernig fæðingin hefði gengið og alltsaman. Ég mundi það að hún hefði fæðst klukkan þrjár mínútur yfir ellefu, en ég þurfti að pæla vel og lengi í því hvort það hefði verið um kvöld eða morgun. Síðaðsti einn og hálfur sólahringur var í algjöru rugli hjá mér. Um eitt leitið kom svo barnalæknir og skoðaði hana. Það var einn lítill húðsepi sem stóð aftan úr bakinu á henni og var hann tekinn af. Eftir það fengum við svo að fara heim. Yfir helgina fengum við nóg að heimsóknum, en ég get hreinlega ekki munað það hverjir það voru sem komu eða hvor daginn þau komu. Þetta er allt búið að vera í móðu hjá mér og ég ætla ekki einusinni að reyna að muna þetta alltsaman. 

          Særún litla er ótrúlega vær og góð. Hún grætur mjög sjaldan og þá bara þegar hún er svöng. En það er varla hægt að kalla það grátur því það er svo lítið og lágt að maður tekur varla eftir því. Hún vaknar að jafnaði einu sinni á nóttunni og er þá vakandi í svona klukkutíma. Þann tíma er hún að drekka í svona korter, tekur sér pásu í tíu mínútur og heldur svo áfram að drekka. Svona gengur þetta svo þar til hún sofnar aftur. Við Tommi getum prísað okkur sæl með það að hafa fengið svona yndislega vært barn.