Fæðing Særúnar Sjafnar

          Klukkan var hálf níu að kvöldi fimmtudagsins 11. september þegar ég byrjaði að fá verki. Þegar klukkan var rétt rúmlega níu ákváðum við að fara að koma okkur upp á sjúkrahús, en ég átti pantaðan tíma í gangsetningu klukkan tíu um kvöldið. Þegar þangað var komið var ég látin leggjast í sjúkrarúm og ljósmóðirin sem var á vak, kom og mældi hjá mér blóðþrýsting og gáði að útvíkkuninni. Ég var bara komin með einn í útvíkkun svo hún gaf mér deyfisprautu í lærið og sagði mér að reyna að sofna. Tommi fékk líka rúm og lagði sig við hliðina á mér. Ég náði rétt aðeins að dorma þegar mér varð óhemju illt í maganum og byrjaði að kasta upp. Þá var klukkan einhverstaðar á milli ellefu og tólf. Þegar klukkan var rétt að verða fimm var ég færð yfir á fæðingarstofuna þar sem svæfingalæknirinn kom og gaf mér æðalegg og meiri deyfingu. Hann sagði þó að þetta hefði ekki verið mænudeyfing, en eitthvað annað sem ég hreinlega bara man ekki hvað átti að heita. Þá fyrst náði ég eitthvað að sofna, en fram að því var ég búin að vera með gríðarlega verki og ældi og ældi eins og enginn væri morgundagurinn.
          Klukkan átta um morguninn voru svo vaktaskipti hjá ljósmæðrunum, en áður en sú sem var búin að vera yfir nóttina fór, kíkti hún á útvíkkunina og þá var ég enn bara komin upp í einn og hálfann sentimetra. Hún ákvað þá að sprengja belginn til að reyna að hrinda þessu eitthvað af stað. Frá því fimm um nóttina og til svona níu/tíu um morguninn hafði ég fengið um fimm deyfingasprautur í æðalegginn. Mamma kom einhventíman um morguninn, en ég hef ekki hugmynd um hvenær það var, og man satt að segja sára lítið eftir því þegar hún kom, en man þó það að ég bað hana um að koma með tannbursta handa mér, því ég var búin að æla svo mikið yfir nóttina og varð að fá að tannbursta mig. En fékk þó ekki að gera það fyrr en löngu eftir fæðinguna.
          En hvað um það, þegar ljósmóðirin sprengdi belginn fór loksins eitthvað að gerast. Hríðirnar urðu tíðari, verkirnir urðu meiri og ég var að farast út þreytu, enda sofnaði ég inn á milli hríða því ég einfaldlega gat ekki haldið mér vakandi lengur. Þegar ég var svo loksins komin upp í tíu sentimetra útvíkkun, þurfti nýja ljósmóðirin að vekja mig. Nú var sko kominn tími til að rembast. Ég hélt í hendina á Tomma og mömmu og hélt nokkur skipti að ég væri í alvörunni við það að kreista þær af, ég hélt svo fast á meðan mestu verkirnir voru. Ég man eftir því að ég þurfti gríðarlega mikið að kúka á meðan ein hríðin gekk yfir og ljósmóðirin sagði við mig að ég ætti bara að gera það í rúmið og hún myndi svo taka það strax og henda því. Mér leist hins vegar alls ekkert á það. Ég ætlaði bara að standa upp og rölta á klósettið og skila mínum saur þar, takk fyrir pent, og fannst heldur ekkert athugavert við það. En fattaði síðan þegar ég fékk næstu hríð að ég hefði aldrei getað staðið upp úr rúminu, hvað þá röllt bara sísvona yfir á klósettið.
          Þegar ljósmóðirin svo sagði við  mig að ég ætti bara eftir að rembast einu sinni í viðbót, fannst mér ég ekki geta meira. Ég var svo búin á því, bæði á líkama og sál, að ég sagði við hana: "Nei ég get þetta ekki, þetta er búið, ég er farin." Og þá kom síðasta hríðin. Ljósmóðirin sagði mér að byrja að rembast og ég gerði það, alveg af fullum krafti og öskraði svo hátt að ég heyrði ekki í neinum öðrum en sjálfri mér. Svo segir ljósmóðirin mér að hætta að rembast í smá stund, en halda barninu inni í svona tíu sekúndur og rembast svo aftur af fullum krafti. Þessar tíu sekúndur voru þær erfiðustu sem ég hef upplifað, og ég var ekki langt frá því að sparka í andlitið á ljósmóðurinni, ég var svo reið við hana að leifa mér ekki bara að klára þetta. Svo fékk ég aftur að rembast og þessi pínulitla elska var komin í heiminn klukkan 11.03 að morgni föstudagsins 12. september 2014.
          Það að fá dóttur mína í hendurnar, var besta tilfinning sem ég hef nokkurn tíman upplifað. Hún var sett beint á brjóst, og við Tommi grétum af gleði. Hann þó meira en ég því ég var svo uppgefin eftir alltsaman að ég hafði varla orku til þess að kreista fram gleðitár.

          Ljósmóðirin skoðaði mig alla eftir fæðinguna og sagði svo við mig að allt væri í lagi og ekkert þyrfti að sauma, og djöfull sem ég var fegin fyrir það. Þegar hún var búin að drekka smá var hún viktuð og mæld. Hún var ekki nema 47 sentimetrar og 13 merkur, með rautt hár og dökkblá augu. 

          Ég gekk með hana tólf daga fram yfir settan dag og voru neglurnar á henni orðnar frekar langar. Hún var öll slétt og fín þegar hún fæddist en þó var eins og hún væri með auka lag af húð á bæði höndum og fótum. 

          Hún fékk allnokkrar heimsóknir fyrsta daginn. Helena amma og Karen frænka höfðu ákveðið að leggja af stað norður föstudagsmorguninn, og voru þau búin að leigja íbúð á Akureyri yfir helgina, en Guðmar afi kom svo með flugi á laugardeginum, svo það má segja að sú litla hafi alveg komið eftir pöntun. Hafrún amma kom líka aftur seinna um daginn og Styrmir, Sunna og Grímur komu með. Hrönn frænka kíkti líka og svo kíktu Hafrún amma og Óskar afi aftur um kvöldið, svo ég hafði ekki beint allan tímann í heiminum til að leggja mig þann daginn.

          Laugardagsmorguninn var ég svo fara yfir þetta allt saman í huganum, hvernig fæðingin hefði gengið og alltsaman. Ég mundi það að hún hefði fæðst klukkan þrjár mínútur yfir ellefu, en ég þurfti að pæla vel og lengi í því hvort það hefði verið um kvöld eða morgun. Síðaðsti einn og hálfur sólahringur var í algjöru rugli hjá mér. Um eitt leitið kom svo barnalæknir og skoðaði hana. Það var einn lítill húðsepi sem stóð aftan úr bakinu á henni og var hann tekinn af. Eftir það fengum við svo að fara heim. Yfir helgina fengum við nóg að heimsóknum, en ég get hreinlega ekki munað það hverjir það voru sem komu eða hvor daginn þau komu. Þetta er allt búið að vera í móðu hjá mér og ég ætla ekki einusinni að reyna að muna þetta alltsaman. 

          Særún litla er ótrúlega vær og góð. Hún grætur mjög sjaldan og þá bara þegar hún er svöng. En það er varla hægt að kalla það grátur því það er svo lítið og lágt að maður tekur varla eftir því. Hún vaknar að jafnaði einu sinni á nóttunni og er þá vakandi í svona klukkutíma. Þann tíma er hún að drekka í svona korter, tekur sér pásu í tíu mínútur og heldur svo áfram að drekka. Svona gengur þetta svo þar til hún sofnar aftur. Við Tommi getum prísað okkur sæl með það að hafa fengið svona yndislega vært barn.