Fyrsta nóvember áttum við Tommi eins árs sambandsafmæli. Til að halda upp á það fórum við út að borða á Hótel Selfoss, en á meðan var Særún Sjöfn í pössun hjá ömmu og afa á Hellu. Á hótelinu fengum við okkur humarsúpu í forrétt, og svo nautasteik í aðalrétt. Humarsúpan var svo þung í magann að ég átti erfitt með að klára steikina. Sérstaklega þar sem hún kom svo fljótt á eftir súpunni, við höfðum rétt svo tíma til að stökkva út að reykja í millitíðinni, og þegar við vorum komin inn aftur voru steikurnar komnar á borðið. Við vorum svo búin á því að við slepptum eftirrétt en fórum frekar í Hornið og keyptum smá laugardagsnammi, sem við reyndar borðuðum ekki fyrr en daginn eftir, en það er annað mál.
Á meðan við vorum að borða steikina kom fjölskylda með lítið barn með sér, og í hvert skipti sem það byrjaði eitthvað aðeins að kvarta, leit ég á gólfið við hliðina á borðinu til að gá hvort að þetta hefði verið Særún að kvarta úr bílstólnum. Ég er orðin svo vön að hafa hana hjá mér öllum stundum, að það var svo skrítið að geta farið út að borða án þess að hafa hana með.
Á miðvikudaginn komum við Særún Sjöfn norður á Akureyri, með flugi. Ég var orðin skíthrædd um að hún myndi gráta allan tímann á meðan við værum í loftinu, en þótt ótrúlegt sé, þá svaf hún bara. Við mættum svolítið snemma út á flugvöll. Særún svaf til svona korter í tvö, en þá vakti ég hana og gaf henni að drekka. Hún fékk síðan smá quality time með pabba sínum áður en við fórum út í vél. Þegar út í vél var komið byrjaði hún aðeins að láta heyra í sér, en um leið og vélin laggði af stað út á flugbrautina sofnaði litla skvísan og svaf af sér alla ókyrrðina í loftinu. Rétt áður en vélin fór að lækka flugið vaknaði hún í svona fimm mínútur, spjallaði aðeins við mömmu sína, en sofnaði svo strax aftur þegar vélin fór að lækka flugið. Svo þegar flugvélin var búin að stoppa fyrir utan flugvöllin, þá var mál að vakna aftur. Alma kom og sótti okkur út á flugvöll, og þegar við komum heim til ömmunnar var sko löngu kominn tími til að fá smá að drekka, og drakk hún í allavega hálftíma.
Stuttu seinna kom amman heim úr klippingu og ég gat farið að byrja að pakka. Ég notaði miðvikudagskvöldið, mest allan fimmtudaginn og föstudaginn til að pakka, og náði svo að klára það allra síðasta í gær. Gríðarlega mikil vinna, en núna er þetta allt komið og ég á bara eftir að þrífa niðri. Þvílíkur léttir sem það er að vera búin að þessu öllu! Í fyrramálið koma svo menn frá Landflutningum og hjálpa mér að setja dótið upp á bretti og út í bíl. Þeir fara svo með það suður og Tommi og afi hans fara svo og ná í það allt saman í bæinn. Við Særún eigum svo pantað flug klukkan átta annað kvöld. Og þá getum við loksins tekið því rólega þegar við komum heim annað kvöld. Allt dótið komið suður og þurfum þá bara að finna okkur litla íbúð á Hellu.
Ég er eiginlega alveg hætt við þessa draumóra um að fara aftur í háskólann og læra fornleifafræði. Það er því miður enga vinnu hægt að fá í þeim geira hérlendis, og svo er ekki hægt að taka neitt af þessu í fjarnámi þannig að ég þarf að vera stanslaust í skóla í sex ár og vera á námslánum allan þann tíma, og það kemur einfaldlega bara ekki til greina.
Þess vegna hef ég ákveðið að fara frekar í sálfræði. Það er nám sem ég get tekið í fjarnámi og get þá líka verið í vinnu. Þá þarf ég ekki að taka nein andskotans námslán og standa í einhverjum helvítis skuldum og afborgunum við LÍN það sem eftir er af lífinu. Ég held síðan að þegar ég er búin með námið vilji ég vinna með börnum, sama hvort það sé innan leikskólakerfisins eða barnaverndarstofnun.. svo lengi sem vinnan mín snúist um að hjálpa börnum sem eiga í einhvers konar vanda, sama hvort sá vandi sé aðeins innra með barninu eða yfirgnæfandi á heimili þess.
Það verður svo gott að komast heim á Hellu og geta tekið því rólega á næstunni. Þessir flutningar eru alveg að gera út af við mig. Sem betur fer er Særún svo vær að hún getur verið mest allan tímann bara hjá ömmu sinni og haft það kósí á meðan ég geng frá öllu.
Engin ummæli:
Skrifa ummæli